บทที่ 91 - พระคัมภีร์เป็นหนังสือน่าสนใจที่สุด

ทั้งผู้ใหญ่และเยาวชนต่างละเลยพระคัมภีร์ พวกเขาไม่ได้เอาพระคัมภีร์มาเป็นตำราเรียน ไม่ได้นำมาเป็นกฎเกณฑ์ของชีวิต โดยเฉพาะเยาวชนทำผิดในเรื่องของการละเลยนี้ พวกเขาส่วนใหญ่มีเวลาอ่านหนังสืออื่นๆ แต่กลับไม่ศึกษาหนังสือที่ชี้ทางไปสู่ชีวิตนิรันดร์นี้เป็นประจำทุกวัน พวกเขาอ่านนิยายไร้สาระได้อย่างเอาใจใส่ แต่มองข้ามพระคัมภีร์ไป หนังสือเล่มนี้เป็นผู้นำทางของเราไปสู่ชีวิตที่สูงส่งและบริสุทธิ์กว่า เยาวชนจะเปล่งเสียงประกาศว่าเป็นหนังสือน่าสนใจที่สุดเท่าที่เคยอ่านหากความนึกคิดของพวกเขาไม่ถูกบิดเบือนไปโดยการอ่านนิทานที่ถูกแต่งขึ้น {MYP 283.1}MYPTh 229.1

สติปัญญาของเยาชนทั้งหลายพลาดที่จะบรรลุถึงการพัฒนาอันประเสริฐที่สุดเมื่อพวกเขาละเลยแหล่งกำเนิดสูงสุดของปัญญา นั่นคือพระวจนะของพระเจ้า ซึ่งบอกว่าเราอยู่ในโลกของพระเจ้า อยู่ท่ามกลางการทรงร่วมสถิตของพระผู้ทรงสร้าง ซึ่งบอกว่าเราถูกสร้างตามพระฉายาของพระองค์ ซึ่งบอกว่าพระองค์ทรงเฝ้าระวังภัยให้เรา ทรงรักเราและทรงดูแลเราอยู่ เรื่องทั้งหมดเหล่านี้เป็นสาระอันน่าอัศจรรย์ให้ชวนคิดไตร่ตรองและนำสติปัญญาไปสู่การใคร่ครวญที่กว้างและสูงส่งขึ้น พระองค์ผู้ทรงเปิดสติปัญญาและจิตใจให้พินิจพิจารณาถึงเรื่องเหล่านี้จะไม่ทรงพึงพอพระทัยกับเรื่องเริงรมย์ที่ไม่เป็นสาระ {MYP 283.2}MYPTh 229.2

ความสำคัญของการแสวงหาความรู้อย่างละเอียดจากพระคัมภีร์มีคุณค่าซึ่งยากจะประเมินได้ “พระคัมภีร์ทุกตอนได้รับการดลใจจากพระเจ้า” ซึ่งสามารถ “ให้ปัญญาแก่ท่านในเรื่องความรอด” เพื่อคนของพระเจ้า “จะมีความสามารถและพรักพร้อมเพื่อการดีทุกอย่าง” 2 ทิโมธี 3:15-17 พระคัมภีร์มีสิทธิอำนาจสูงสุดที่จะเรียกร้องความสนใจอันน่าเคารพยำเกรงของเรา เราไม่ควรพึงพอใจกับความรู้เพียงผิวเผิน แต่ควรแสวงหาที่จะเรียนรู้ความหมายอันบริบูรณ์ของพระวจนะแห่งสัจธรรม เพื่อดื่มด่ำอย่างล้ำลึกถึงวิญญาณแห่งพระวจนะอันบริสุทธิ์--“Counsels to Teachers, Parents, and Students,” pp. 198, 139. {MYP 283.3}MYPTh 229.3