Krótkie, rzeczowe modlitwy

Wszyscy powinni krótką modlitwę traktować jako obowiązek chrześcijański. Powiedzcie Panu to, co chcecie, bez poruszania spraw całego świata. W osobistej modlitwie wszyscy mają możność modlić się tak długo i dokładnie, jak tylko zechcą. Mogą się modlić za wszystkich krewnych i przyjaciół. W odosobnionym miejscu mogą mówić o wszystkich swoich trudnościach, próbach, przejściach i pokusach. Ogólne nabożeństwo nie jest stosownym miejscem służącym wyjawianiu tajemnic serca.SS1 194.3

Jaki jest cel wspólnych zgromadzeń? Czy zgromadzamy się, by w modlitwach powiadomić Boga o wszystkim, co wiemy? Zbieramy się po to, abyśmy się nawzajem budowali przez wymianę myśli i uczuć.SS1 194.4

Biorąc udział we wspólnych nadziejach, dążeniach i pracach gromadzimy siłę, poznanie i odwagę. Przez nasze gorliwe, pełne wiary i z serca płynące modlitwy otrzymujemy pokrzepienie ze Źródła naszej siły. Zebrania te powinny być przeżyciem i należy je czynić interesującymi dla wszystkich, którzy mają zrozumienie dla spraw religijnych.SS1 194.5

Obawiam się, że są tacy, co nie wyjawiają Bogu swych trosk i kłopotów w osobistej modlitwie, lecz je zachowują na zebranie modlitewne i tam odprawiają modły za kilka dni. Tacy ludzie po prostu udaremniają godziny doświadczeń i modlitwy. Nie promieniują światłem, nie budują nikogo. Ich zimne, suche modlitwy i długie, rozwlekłe świadectwa rzucają tylko cień. Wszyscy są zadowoleni, kiedy nareszcie milkną, i jest chyba rzeczą niemożliwą rozproszyć mrok i zimno, jakie ich modlitwy wniosły na zebranie. Na podstawie światła, jakie otrzymałam, twierdzę, że nasze zebrania powinny być uduchowione, powinny być błogosławieństwem dla wszystkich, ale nie powinny trwać długo. Obojętność, duma, próżność i lęk nie powinny mieć miejsca na tych zebraniach, także uprzedzenia i sprawy sporne. Prostota, łagodność, zaufanie i miłość powinny mieszkać w sercach braci i sióstr zbierających się na nabożeństwie, ażeby pokrzepić się i nabrać otuchy przez wspólne poznawanie Boga.SS1 194.6

“Jesteśmy światłem świata” — powiada boski Nauczyciel. Nie wszyscy mamy jedne i te same doświadczenia w życiu duchowym — tutaj właśnie, w skromności i prostocie, wymieniamy je między sobą. Wszyscy, którzy dążą naprzód drogą chrześcijanina, sprawiają, że ich doświadczenia są cennymi dla innych. Żywe doświadczenie zdobywa się w codziennych trudach, walkach i pokusach, wysiłkach i zwycięstwach, a wielkiego pokoju i wielkiej radości udzieli nam Jezus Chrystus. Już proste opowiadanie i doświadczenie dają zrozumienie, siłę i poznanie, które pomaga innym w duchowym wzroście. Nabożeństwo powinno przyciągać uwagę i uczyć tych wierzących, których miłość powinna być skierowana ku rzeczom boskim i niebiańskim.SS1 195.1