Wspierać całym sercem

Każdy wierzący powinien być związany z Kościołem całym swym sercem. Pierwszą jego troską winna być pomyślność Kościoła. Jeśli nie odczuwa świętego obowiązku utrzymywania stałej łączności ze zborem mając na uwadze jego dobro, zbór może się obejść bez takiego członka. W mocy każdego z nas jest uczynić coś dla sprawy Bożej. Są tacy, co trwonią wiele pieniędzy na zbędne, zbytkowne przedmioty. Zaspokajają swe pożądliwości, apetyty, ale ofiarowanie środków na potrzeby Kościoła uważają za wielki ciężar. Chętnie by przyjmowali wszelkie dobrodziejstwa płynące z przynależności do Kościoła, ale regulowanie rachunków pozostawiają innym.SS1 313.4

Komu rzeczywiście leży na sercu rozwój sprawy Bożej, nie zawaha się wesprzeć ją swoimi środkami, bez względu na to, kiedy i gdzie będą one potrzebne. Mamy poważny obowiązek, by wyraźnie odzwierciedlać w naszym życiu nauki Chrystusa. Powinniśmy zachowywać pokój we wzajemnych stosunkach i działać w doskonałej harmonii jako niepodzielna całość, a swój osobisty osąd podporządkować osądowi zboru. Niektórzy idą własną drogą. Spoglądają na swe życie z wielkim upodobaniem chełpiąc się tym, że są bez winy, podczas gdy w rzeczywistości nic nie czynią dla Boga i właściwie żyją w sprzeczności z Jego wyraźnymi nakazami. Przestrzeganie jedynie samych form zewnętrznych nigdy nie zaspokoi potrzeby duszy ludzkiej. Wyznawanie Chrystusa tylko ustami nie uzdolni nikogo do tego, by ostał się w próbie dnia sądu. Zupełna wiara w Boga, dziecięca ufność w Jego obietnice i całkowite poddanie się Jego woli — one muszą nami kierować.SS1 314.1

Bóg zawsze wypróbowywał swój lud w ogniu udręki w tym celu, aby dowiódł swej wierności i stałości oraz oczyścił się ze wszelkiej nieprawości. Kiedy Abraham i jego syn wytrzymali najcięższą, jaką można przeżyć, próbę, Bóg przez swego anioła powiedział do Abrahama: “Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic, bo teraz wiem, że boisz się Boga, gdyż nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna twego”. 1 Mojżeszowa 22,12. Ten wielki czyn wiary sprawił, że charakter Abrahama świecił przez stulecia wyjątkowym blaskiem. W przekonywający sposób ilustruje, jak bez reszty Abraham ufał Bogu, jak nad tę ufność nie przekładał niczego i nikogo, nawet własnego syna.SS1 314.2

Nie ma nic tak cennego, czego byśmy nie mogli oddać Jezusowi. Jeżeli Mu zwrócimy środki, które dał nam w zarządzanie, On włoży w nasze dłonie jeszcze więcej. Każdy wysiłek, na jaki zdobywamy się dla Chrystusa, zostanie nagrodzony, a każde zadanie spełnione w Jego imieniu służy ku naszej szczęśliwości. Bóg wydał swego umiłowanego Syna na mękę ukrzyżowania, żeby wszyscy, którzy weń wierzą, mogli stać się jednością w imieniu Jezusa. Skoro Chrystus dokonał tak wielkiej ofiary dla zbawienia ludzi i przywiedzenia ich do jedności, to jakaż ofiara byłaby dla Jego naśladowców zbyt wielka, by tę jedność ukazywać.SS1 314.3