Ellen G. White — Krótki szkic biograficzny

Ellen G. White z domu Harmon i jej bliźniacza siostra urodziły się dnia 26 listopada 1827 r. w Gorham koło Portland w stanie Maine, w północnej części Nowej Anglii. Gdy Ellen skończyła dziewięć lat, uległa nieszczęśliwemu wypadkowi. Rzucony bezmyślnie przez koleżankę szkolną kamień spowodował ciężkie, niebezpieczne dla życia obrażenia twarzy, co w wielkiej mierze osłabiło organizm i uczyniło ją niezdolną do dalszej nauki w szkole.SS1 11.1

W wieku lat 11, uczestnicząc wraz ze swymi rodzicami (Robertem i Eunice Harmonami) w nabożeństwie Kościoła Metodystycznego, oddała Ellen swe serce Bogu. Wkrótce przyjęła chrzest przez zanurzenie w morzu i została członkinią Kościoła Metodystów. Wraz z innymi członkami rodziny brała udział w zebraniach ruchu adwentowego, które odbywały się w Portland począwszy od roku 1840. W pełni przyjęła pogląd, że już bliskie jest przyjście Chrystusa, głoszone przez Williama Millera i jego współtowarzyszy, z ufnością oczekując rychłego powrotu Zbawiciela.SS1 11.2

Dramat wielkiego rozczarowania w dniu 22 października 1844 r. nie umniejszył wiary młodej Ellen. W ciężkich dniach udręki i zamieszania wraz z innymi żarliwie prosiła Boga o światło i przewodnictwo. Pewnego grudniowego ranka 1844 roku modliła się wraz z czterema kobietami. Wtedy właśnie spoczęła na niej szczególna moc Boża. Najpierw straciła łączność z ziemskim otoczeniem, potem w wizjach objawienia ujrzała wędrówkę ludu adwentowego do Miasta Bożego. Danym jej było także oglądać nagrodę za wierność i sprawiedliwość.SS1 11.3

Z drżeniem i przejęciem opowiadała siedemnastoletnia Ellen swym współwyznawcom w Portland treść tego i innych widzeń. Gdy tylko nadarzyła się odpowiednia ku temu sposobność, opowiedziała o tym wyznawcom w Maine i w sąsiednich stanach.SS1 12.1

W sierpniu 1846 r. Ellen Harmon zawarła związek małżeński z Jakubem White — młodym kaznodzieją adwentowym. W ciągu trzydziestu lat życie s. White związane było z życiem jej małżonka. Wraz z nim głosiła prawdę Ewangelii i prowadziła wytężoną działalność ewangelizacyjną. Tak działo się aż do śmierci jej męża, tj. do 6 sierpnia 1881 r. Oboje podróżowali wytrwale po Stanach Zjednoczonych nauczając, głosząc Słowo i pisząc, krzewiąc wiarę i budując, organizując zbory i kierując sprawami administracyjnymi. Próba czasu wykazała, jak wszechstronne i mocne fundamenty położyli wraz z innymi pod to dzieło i jak rozumnie i dobrze je budowali. Działalność publicystyczną rozpoczęli w 1849 roku, organizację zaś i system zarządzania funduszami rozwinęli już w latach pięćdziesiątych. Szczytowym osiągnięciem wszystkich poczynań było zorganizowanie w 1863 roku Generalnej Konferencji, naczelnego organu władzy Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego.SS1 12.2

Połowa lat sześćdziesiątych odznaczyła się zapoczątkowaniem działalności medycznej, a praca wychowawczo-oświatowa rozpoczęła się we wczesnych latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. Plan przeprowadzania dorocznych zebrań w namiotach powstał w roku 1868, w roku zaś 1874 Kościół adwentystyczny wysłał pierwszego przedstawiciela poza granice Stanów Zjednoczonych. Pierwszym misjonarzem adwentystycznym w Europie był Polak — M. B. Czechowski, były ksiądz rzymskokatolicki, który po zrzuceniu sutanny i przyjęciu w Stanach Zjednoczonych adwentyzmu przybył w roku 1864, a więc 10 lat przed Andrewsem, do Europy w celu krzewienia adwentyzmu. On zapoczątkował działalność we Włoszech, Szwajcarii i Rumunii. Na tych początkach oparł swą pracę Andrews. We wszystkich tych przedsięwzięciach, podobnie jak w rozwoju innych kierunków działania, Kościół korzystał z poselstw i wskazań, rad i instrukcji, ze słów pociechy i pokrzepienia, które docierały doń z wypowiedzi i spod niestrudzonego pióra Ellen G. White. Pierwsze jej sposoby komunikowania się z członkami Kościoła polegały na pisaniu listów oraz na drukowaniu artykułów w czasopiśmie “Present Truth” (Obecna prawda). Potem w 1851 r. s. White wydała swą pierwszą książkę, zawierającą 64 strony i zatytułowaną: “A Sketch of the Christian Experience and Views of Ellen G. White” (Szkic o chrześcijańskim doświadczeniu i poglądach Ellen G. White). Poczynając od roku 1855 ukazywała się seria numerowanych broszur, z których każda nosiła tytuł: “Świadectwa dla Zboru” (Testimonies for the Church). Umożliwiło to korzystanie z poselstw, instrukcji i wskazań, które od czasu do czasu Bóg przesyłał swemu ludowi, aby mu błogosławić lub strofować go, słowem — aby nim kierować.SS1 12.3

Na coraz to powszechniejsze żądanie zaznajomienia się z tymi wskazówkami wydrukowano całość w 1885 roku w czterech obszernych tomach, dodając jeszcze trzy, które powstały w okresie od 1889 do 1909 roku. W ten sposób powstało dziewięć tomów “Świadectw dla Zboru” (Testimonies for the Church).SS1 13.1

Chociaż większość czasu spędzała Ellen White wraz z mężem w podróżach i na pracy publicystycznej, stałym ich miejscem zamieszkania do roku 1855 były stany wschodnie. Przez następne siedemnaście lat dom ich znajdował się w stanie Michigan. Od roku 1872 do czasu śmierci Jakuba White'a (1881) mieszkali głównie w Kalifornii. Chociaż s. White nigdy nie była zbyt silna, to jednak w dojrzałym wieku cieszyła się dobrym zdrowiem.SS1 13.2

White'owie mieli czworo dzieci. Najstarszy syn Henryk żył do lat szesnastu, najmłodszy Herbert umarł mając trzy miesiące. Dwaj średni synowie, Edson i William, doczekali wieku dojrzałego i obaj czynnie uczestniczyli w pracy Kościoła.SS1 13.3

Stosując się do prośby Generalnej Konferencji s. White udała się latem 1885 roku do Europy. Tam spędziła dwa lata, umacniając pracę i działalność ewangelizacyjną rozpoczętą na tym kontynencie. Mieszkała w Bazylei w Szwajcarii, skąd wyruszyła w podróż po północnej, południowej i środkowej Europie, biorąc udział w zjazdach i zebraniach zborów. Następne cztery lata spędziła w Stanach Zjednoczonych.SS1 13.4

W 1891 roku, znowu odpowiadając na wezwanie Generalnej Konferencji, wybrała się w podróż morską do Australii. Przebywała tam dziewięć lat, pomagając w pracy pionierskiej i rozwijając ją szczególnie w dziedzinie wychowania i lecznictwa. Była to działalność zakrojona na wielką skalę, obejmująca swym zasięgiem niezmierzone obszary Australii. S. White wróciła do Stanów Zjednoczonych w 1900 roku i zamieszkała na zachodnim wybrzeżu w St. Helena w stanie Kalifornia. Był to jej ostatni dom. Pozostawała tam aż do śmierci, która nastąpiła w roku 1915.SS1 13.5

W ciągu całego życia i służby s. White wpływ jej dał się szeroko odczuć w szeregach wyznawców adwentowych. Odwiedzała zbory, uczestniczyła w dwóch sesjach Generalnej Konferencji, a gdy to było możliwe — w zebraniach odbywanych w namiotach. Często w trakcie tej pracy przenosiła się z jednego zebrania na drugie, pokonując wielkie przestrzenie. Występowała publicznie zwracając się do wielu członków Kościoła i do wielkich zgromadzeń słuchaczy.SS1 14.1

W ciągu kilku dziesiątków lat regularnie wychodziły spod jej pióra artykuły. Drukowano je w czasopismach religijnych. To cotygodniowe, natchnione poselstwo wywierało cichy, nadzwyczaj łagodny, ale skuteczny wpływ. Od czasu do czasu spod pras drukarskich wychodziły jej książki. Czytano je chętnie, z zapałem i polecano innym. Celem życia Ellen G. White było nieść przed Kościołem i światem światło wskazań i pouczeń, o których dowiadywała się dzięki swym wizjom. Wizje te pojawiały się w ciągu całego jej życia. Już w roku 1858 otrzymała pierwsze widzenie dotyczące wielkiego boju. W sześć miesięcy po otrzymaniu tego widzenia cały materiał został opracowany i przygotowany do publikacji. Ujęto go w formę niewielkiej książki pt. “Dary Ducha” (tom I) i “Wielki bój pomiędzy Chrystusem i Jego aniołami a szatanem i jego aniołami” (Doświadczenia i widzenia, cz. 3).SS1 14.2

W wielu dalszych wizjach sprawy wielkiego boju potraktowane zostały już bardziej szczegółowo. S. White opisała je w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych w czterech tomach “Spirit of Prophecy”, a później w “Conflict of Ages Series”. Były to tomy: “Patriarchowie i prorocy”, “Prorocy i królowie”, “Życie Jezusa”, “Działalność apostołów”, “Wielki bój”. Inne prace, które wyszły spod pióra s. White, wywierały wszechstronny, zbawienny wpływ na odbiorców. Są to: “Śladami Jezusa”, “Przypowieści Chrystusa”, “Wychowanie”, “Nauki z Góry Błogosławienia”, a także dziesiątki tomów poświęconych szczególnym radom, jak “Sługa Ewangelii”, “Kolporter-ewangelista”, “Rady dla rodziców, nauczycieli i studentów” itd.SS1 14.3

Popularna i szeroko znana praca, zatytułowana “Droga do Chrystusa”, rozpowszechniona została w milionach egzemplarzy. Przetłumaczono ją na ok. sto języków.SS1 14.4

W 1909 roku s. White w wieku 81 lat przybyła na Sesję Generalnej Konferencji zwołaną do Waszyngtonu. Była to już ostatnia jej podróż transkontynentalna. Następne pięć lat poświęciła przygotowaniu artykułów do religijnych czasopism, czuwając równocześnie nad publikowaniem swych książek. Przed końcem życia oświadczyła: “Bez względu na to, czy zostanę przy życiu czy nie, pisma moje będą nieustannie mówić za mnie, a wpływ ich będzie się dalej szerzył i trwał tak długo, jak długo będzie istniał czas”. — Writing and Sending Out of the Testimonies for the Church 12.13.SS1 14.5

Chociaż s. White pozostała aktywna w swej pracy literackiej aż do początków roku 1915, nie mogła w czasie trzech ostatnich lat swego życia pracować tak wydatnie, jak to czyniła na początku swej twórczej działalności. W niezachwianej wierze, w męstwie i w całkowitej ufności wobec swego Odkupiciela zasnęła we własnym domu w dniu 16 lipca 1915 roku. Ciało jej złożono obok małżonka i dzieci na cmentarzu Oak Hill (Dębowe Wzgórze) w Battle Creek, w Stanie Michigan.SS1 15.1

Wyznawcy adwentystyczni uznawali i uznają po dzień dzisiejszy służbę siostry White za służbę wysłanniczki Pańskiej, co jest spełnieniem przepowiedni zawartej w Objawieniu 12, 17 i 19, 10, przepowiedni mówiącej o tym, że “ostatki” Kościoła, przestrzegające “przykazań Bożych”, będą mieć takie “świadectwo Jezusa”, czyli “ducha proroctwa”. Adwentyści widzą w pracy i działalności siostry White charyzmat profetyczny, o którym Paweł powiada w liście do Efezjan 4,9-13, i umieszczają go wraz z innymi darami Kościoła w dziele “spojenia świętych” i “budowania ciała Chrystusowego; a iżbyśmy się wszyscy zeszli w jedność wiary”.SS1 15.2

Objawienia, udzielane Ellen G. White w czasie jej długiego życia, pozostawały w zgodzie i harmonii z wyznaczonymi przez Boga zasadami postępowania, obwieszczonymi Izraelowi: “Jeżeli jest u was prorok Pana, to objawiam mu się w widzeniu, przemawiam do niego we śnie”. 4 Mojżeszowa 12,6.SS1 15.3

Charakter jej pracy był bardzo podobny do charakteru pracy proroków, duchowych wodzów Izraela w dawnych latach, o czym donosi Ozeasz:SS1 15.4

“Pan przez proroka wyprowadził Izraela z Egiptu, prorok także go strzegł”. Ozeasza 12,14. Siostra White znana była swym sąsiadom i przyjaciołom jako żarliwa, bogobojna niewiasta chrześcijańska. Sięgnijmy po tom “American Biographical History”, aby uzyskać potwierdzenie takiej właśnie oceny jej życia i całokształtu pracy.SS1 15.5

Znajdziemy pod datą 1878 roku następujące zdania wydawcy “American Biographical History”: “Pani White jest kobietą o nadzwyczaj zrównoważonej, doskonałej organizacji życia umysłowego. Dobra wola, życzliwość, uduchowienie, sumienność i szlachetny idealizm — oto cechy dominujące. Osobiste jej przymioty są cechami tego rodzaju, że pozyskuje najgorętszą przyjaźń tych wszystkich, którzy się z nią stykają. Zdają się oni być jakby natchnionymi ufnością w szczerość i uczciwość jej postępowania... Mimo wielu lat pracy, spędzonych na działalności publicznej, zachowuje tę prostotę, skromność i szlachetność, które charakteryzowały jej wczesny okres życia”.SS1 16.1

“Jako mówca, pani White jest jedną z tych nielicznych kobiet, które potrafią być w naszym kraju lektorami, wygłaszać odczyty, przykuwać uwagę publiczności. Należy do nielicznego w ostatnim dwudziestoleciu grona mówczyń zdobywających i urzekających publiczność. Stałe zabieranie głosu tak wzmocniło jej narządy mowy, że nadało głosowi p. White rzadko spotykaną głębię i moc. Tak wielka jest jego czystość i siła, że na otwartym powietrzu słychać ją często w odległości nawet mili. Język p. White, jakkolwiek prosty, zawsze pełen jest mocy i staranności oraz dystyngowanej wytworności. Gdy mówi na porywający ją temat, staje się często zdumiewająco elokwentna i potrafi przykuć uwagę największych zgromadzeń na całe godziny. Słucha się jej bez zniecierpliwienia i zmęczenia”.SS1 16.2

“Przedmiot jej wystąpień i rozważań ma zawsze charakter praktyczny, dotyczy głównie obowiązków życia codziennego, religijnego wychowania dzieci, wstrzemięźliwości i pokrewnych tematów. W tego rodzaju wystąpieniach i w towarzyszącym im ożywieniu jest ona zawsze najbardziej skutecznym mówcą. Często przemawia do niezliczonych tłumów w wielkich miastach, mówiąc na temat spraw leżących jej na sercu, przy czym jej publiczne wystąpienia są zawsze chętnie słuchane. Przy pewnej okazji w Massachusetts dwadzieścia tysięcy osób z największą uwagą i skupieniem słuchało jej przemówienia dłużej niż godzinę”.SS1 16.3

“Pani White jest autorką wielkiej liczby książek i prac, które szeroko rozpowszechnione krążą z rąk do rąk. Jej pisma charakteryzuje ta sama prostota i zwięzłość oraz praktyczny charakter, które są tak widoczne i znamienne w jej przemówieniach. Artykuły dotyczą życia domowego i rodziny, przykuwają więc uwagę bezstronnego czytelnika, gdyż w sposób nie narzucający się ukazują wysokie wymagania życia codziennego. — “American Biographical History of Eminent and Self-Made Men of Ifae State of Michigan”, Third Congressional District 108.SS1 16.4

Siostra White cieszyła się szacunkiem i uznaniem współtowarzyszy — pracowników, kierownictwa Kościoła, miejscowego Zboru i członków swojej rodziny. Darzono ją szacunkiem jako pobożną matkę, jako żarliwą, niestrudzoną służebnicę w Dziele Pańskim. Nigdy nie piastowała żadnego oficjalnego urzędu w społeczności. Nigdy nie prosiła innych, aby mieli na nią wzgląd i nie używała swego daru do wzbogacenia się lub zdobycia popularności. Cale życie i wszystko, co posiadała, poświęciła Sprawie Bożej.SS1 17.1

Po jej śmierci redaktor popularnego tygodnika zakończył swe wspomnienia o jej błogosławionym życiu następująco: “Była szlachetna, prawdziwa w swej wierze w objawienia, których doznawała. Życie jej było godne tych objawień. Nie wykazywała duchowej pychy, nie zabiegała nigdy o żadne zyski. Żyła pełnią życia, wykazywała dzieło prorokini”. — The Independent, 23 sierpnia 1915.SS1 17.2

Jeśli chodzi o bardziej szczegółowe i dokładniejsze omówienie życia i działalności s. White, o jej pełny życiorys, to odsyłamy Czytelnika do pracy zatytułowanej: “The Christian Experience and Teachings of Ellen G. White”.SS1 17.3

Depozytariusze publikacji dzieł Ellen G. White