Strzeżcie się skąpstwa

Jedną ze znamiennych cech nauk Chrystusa jest częstotliwość i powaga, z jakimi ganił On skąpstwo i wskazywał na niebezpieczeństwo przystosowania się do świata, a także niezwykłego umiłowania jego zysków. W mieszkaniach bogaczy, w świątyni i na ulicach ostrzegał tych, którzy pragnęli zbawienia. “Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego że nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie”. Łukasza 12,15. “Nie możecie Bogu służyć i mamonie”. Mateusza 6,24; Łukasza 16,13.SS1 332.1

Wciąż wzrastająca chęć zdobywania pieniędzy, samolubstwo, które właśnie rodzi pragnienie zysku, jest przyczyną, która oddala od Kościoła upodobanie Boga i osłabia ducha. Gdy głowa i ręce są ustawicznie zajęte planowaniem i trudzeniem się, by gromadzić bogactwa, to żądania Boga i ludzkości umykają z pamięci. Jeśli Bóg błogosławił nas i obdarzył pomyślnością, to nie jest to powód, byśmy marnowali czas i odwrócili od Niego uwagę, a skierowali na to, co On nam podarował. Dawca jest większy od swego daru. Nie należymy do siebie, jesteśmy kupieni za wielką cenę. Czyż zapomnieliśmy o niewymiernej cenie zapłaconej za nasze odkupienie. Czyżby wdzięczność umarła w naszym sercu? Czy krzyż Chrystusa nie zawstydza nas, gdy prowadzimy samolubne, wygodne życie, pragnąc jedynie rzeczy przyjemnych?SS1 332.2

Co by się stało, gdyby Chrystus, uprzykrzywszy sobie niewdzięczność i obrazę, jakie spotykały Go zewsząd na każdym kroku, zaniechał swego dzieła? Co by było, gdyby nigdy nie nadeszła taka chwila, w której powiedział: “Wykonało się?” Co by się stało, gdyby wrócił do nieba zniechęcony przyjęciem, jakie Mu zgotowano? I co by się w końcu stało, gdyby nigdy nie przeżył duchowej, śmiertelnej męki w ogrodzie Getsemane, która wycisnęła z Niego krwawy pot, wielkie krople krwi?SS1 332.3

Chrystus w swej służbie dla odkupienia ludzkości działał z miłości, której się nie da z niczym porównać, tak jak i Jego posłuszeństwa względem woli Ojca. Trudził się dla człowieczego dobra i znosił wszystko aż do godziny największego upokorzenia. Chrystus przeżył życie w ubóstwie i zaparciu się siebie dla dobra potępionego grzesznika. W świecie, którego był Panem i Stwórcą, nie miał miejsca, gdzie by mógł położyć utrudzoną głowę. Obecnie my zbieramy owoce tej nie do wypowiedzenia ofiarności. A jednak gdy dla wspomożenia dzieła Zbawiciela w ratowaniu dusz potrzebne są nasza praca i pieniądze, uchylamy się od swego obowiązku i prosimy, żeby nas usprawiedliwiono. Niegodziwa opieszałość, beztroska obojętność i bezbożne samolubstwo zamykają nasze umysły na wezwanie Boga. Czy Chrystus, Majestat niebios, Król chwały musiał nieść ciężki krzyż i koronę cierniową? Czy musiał pić gorzki kielich, kiedy my wygodnie uchylamy się od wszystkiego, uwielbiamy samych siebie i zapominamy o duszach, za które umarł, żeby odkupić je swą cenną krwią? O, nie! Dawajmy, póki jeszcze dysponujemy czymkolwiek! Czyńmy tak dopóty, dopóki będziemy mogli. Działajmy, póki jest dzień! Poświęćmy nasz czas i nasze środki służbie Bożej, abyśmy mogli zyskać Jego uznanie i otrzymać nagrodę.SS1 332.4