Jedność w działaniu i sądzie

Bóg chce, by Jego lud był ludem karnym, zgodnie współpracującym, by Jego dzieci miały właściwe do siebie podejście, stanowiły jedność w duchu i postępowaniu. Ażeby ten stan uzyskać, musimy jeszcze dużo nad sobą pracować. Cielesne serce musi być opanowane i przeobrażone. Bóg pragnie, ażeby w zborze istniało żywe Jego świadectwo. Jest ono niezbędne, by ludzi błądzących karcić i napominać, ba, nawet niektórych surowo karać, zależnie od okoliczności. Słyszymy zarzuty: “Ach, jestem tak wrażliwy, nie potrafię znieść najmniejszej nagany!” Gdyby te osoby przedstawiły tę sprawę tak, jak ona faktycznie wygląda, powinny by powiedzieć: “Jestem tak uparty, tak zarozumiały i dumny, że nie pozwolę niczego sobie dyktować, nie chcę, żeby mnie strofowano. Mam prawo do własnego zdania, mam prawo wierzyć i mówić tak, jak mi się podoba”. Pan nie oczekuje od nas, byśmy wyzbyli się osobowości. Ale jakiż człowiek jest tym sędzią, który może stwierdzić, gdzie leży granica naszych możliwości?SS1 240.2

Piotr napomina braci: “Podobnie, młodsi, bądźcie ulegli starszym; wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje”. 1 Piotra 5,5. Apostoł Paweł napomina braci w Filippi do jedności i pokory: “Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcież radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością. I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie”. Filipian 2,1-5. Jeszcze raz mówi Paweł do braci: “Miłość niech będzie nieobłudna. Brzydźcie się złem, trzymajcie się dobrego. Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyrzedzając się wzajemnie w okazywaniu szacunku” (Rzymian 12,9-10), a pisząc do Efezjan dodaje: “Ulegając jedni drugim w bojaźni Chrystusowej”. Efezjan 5,21.SS1 240.3

Historia Izraelitów mówi o wielkim niebezpieczeństwie omamienia. Wielu ludzi nie pojmuje sensu grzeszności własnej natury ani łaski przebaczenia. Poddają się nędznemu ciału, narażeni na pokusy i wielkie złudzenie. Chociaż są bardzo daleko od Boga i wstrętny jest Bogu ich sposób życia, mimo to On życzliwie na nich spogląda. Ci ludzie zawsze będą się sprzeciwiali przewodnictwu Ducha Bożego, szczególnie kiedy On gani i strofuje. Nie życzą sobie, by ich niepokojono. Jednak od czasu do czasu rodzi się w nich lęk i miewają dobre zamiary, czasem dręczą ich bojaźliwe myśli i poczucie winy. Niestety brak im głębi doświadczeń, ponieważ nie budowali na wiecznej Skale. Tacy ludzie nigdy nie dostrzegają niezbędności wyraźnego świadectwa. Grzech nie jawi się ich oczom w całej swej ohydzie z tego prostego powodu, że nie kroczą w świetle, tak jak Chrystus jest w świetle.SS1 241.1

Jest jeszcze inna grupa ludzi, która posiadła głębokie zrozumienie i szczególne przeświadczenie, można powiedzieć prawdziwe doświadczenie w działalności Ducha Bożego. Jednak rozmaite pokusy szatana przemogły ich, nie cenią danego im przez Boga zrozumienia, nie zwracają uwagi na przestrogi i napomnienia Ducha Bożego. Ciąży na nich wyrok potępienia. Ci ludzie zawsze będą występować przeciwko wiernemu świadectwu, ponieważ ono ich potępia.SS1 241.2

Bóg chce, aby Jego lud tworzył jedność, by miał właściwe spojrzenie na wszystko, był zgodny w myślach i decyzjach. Nie można tego osiągnąć bez wyraźnego celnego i żywego świadectwa w zborze. Chrystus modlił się o to, by uczniowie Jego mogli być jedno, jak On był jedno z Ojcem swoim: “A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy przez ich słowo uwierzą we mnie. Aby wszyscy byli jedno, jako Ty, Ojcze, we mnie, a Ja w tobie, aby i oni w nas jedno byli, aby świat uwierzył, że Ty mnie posłałeś. A Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy. Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś”. Jana 17,20-23.SS1 241.3