Dziesięcina

Bóg dał swemu ludowi plan, według którego lud ten ma uzyskiwać sumy potrzebne na samodzielne utrzymanie dzieła. Boży system dziesięcin jest w swej prostocie przemawiający i przekonujący. Wszyscy powinni przyjąć ten system z wiarą i bez lęku, ponieważ jest on niebieskiego pochodzenia. Łączy się w nim prostota z użytecznością i nie trzeba głębokich studiów, by to zrozumieć i praktykować. Wszyscy powinni odczuwać, że i oni mają swoją część w szerzeniu dzieła zbawienia. Wszyscy mężczyźni, kobiety i młodzież mogą stać się skarbnikami Pańskimi i wszyscy mogą brać udział w ponoszeniu materialnych zobowiązań dla dzieła. Apostoł mówi: “Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, gdy przyjdę”. 1 Koryntian 16,2.SS1 257.4

Systemem tym można osiągnąć wielkie cele i zamierzenia. Każdy, kto przyjąłby ten porządek rzeczy, byłby dbałym i wiernym skarbnikiem Boga i nie brakowałoby środków niezbędnych na głoszenie ostatniego ostrzegawczego poselstwa całemu światu. Skarbiec byłby zawsze pełny, a ci, co się do tego przyczynili, nie staliby się biedniejszymi. Każdy złożony dar coraz ściślej wiąże ofiarodawcę z prawdą obecnego czasu.SS1 257.5

Będzie on gromadzić “sobie skarby jako dobryy fundament na przyszłość, aby dostąpić żywota prawdziwego”. 1 Tymoteusza 6,19.SS1 258.1

Gdy systematycznie i wytrwale działający współpracownicy Boga widzą, że sens ich osobistych wysiłków polega na rozwijaniu miłości Boga i bliźniego, dzięki czemu i oni rozszerzają swą przydatność, to uświadamiają sobie, jak wielkim błogosławieństwem jest być współpracownikiem Chrystusa. Kościół Chrystusowy niestety nie uznaje na ogół wymagań Boga w stosunku do siebie, by wspierać swymi darami walkę przeciwko zalewającej świat ciemności moralnej. I nigdy dzieło Boże nie pójdzie naprzód dopóty, dopóki wyznawcy Chrystusa nie staną się gorliwie działającymi pracownikami.SS1 258.2

Każda jednostka w Kościele powinna wiedzieć, że wyznawana przez nią prawda jest rzeczywistością i że wszyscy powinni być bezinteresownymi pracownikami. Niektórzy bogaci ludzie narzekają, że dzieło się rozszerza i potrzebuje pieniędzy, że nie ma końca wezwaniom o środki materialne. Jedna sprawa zaraz wyzwala drugą i gwałtownie domaga się pomocy i wsparcia. Takim ludziom powinniśmy powiedzieć, że mamy nadzieję, iż sprawa Boża na tyle się rozszerzy i rozwinie, że jeszcze większe będą potrzeby, częstsze i bardziej naglące będą wezwania do skarbników o finansową pomoc, aby dalej skutecznie prowadzić dzieło.SS1 258.3

Gdyby plan systematycznej finansowej ofiarności został przyjęty przez każdą jednostkę i był w pełni przez nią realizowany, skarbiec posiadałby zawsze środki do dyspozycji. Pieniądze płynęłyby strumieniem, a skarbiec byłby wciąż uzupełniany ze źródła nigdy nie ustającej dobroczynności. Udzielanie wsparcia stanowi część radosnego poselstwa. Czy nie zastanawiamy się nad niewymierną ceną zapłaconą za nasze odkupienie? Czy to nas uroczyście nie zobowiązuje do poświęcenia wszystkich naszych fizycznych i duchowych sił, a także środków materialnych dla naszego Mistrza?SS1 258.4

Będziemy dłużnikami Pana, będziemy musieli uregulować dług wobec Niego, gdy oznajmi On nam: “Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego szafarstwa, albowiem już nie będziesz mógł nadal zarządzać”. Łukasza 16,2.SS1 258.5

Jeżeli ludzie nie uznają roszczeń Boga, natomiast chciwie chwytają wszystko, co im darowuje, i samolubnie zachowują tylko dla siebie, Pan spokojnie będzie się temu przypatrywał i dalej wystawiał na próbę przymnażając im dóbr. Jego łaski będą na nich dalej spływać, będą cieszyć się szacunkiem ludzi, a także dobrą opinią w zborze, a mimo to w odpowiednim czasie Pan powie: “Zdaj sprawę z twego szafarstwa”. Chrystus mówi: “Zaprawdę powiadam wam, czegokolwiek nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, i mnie nie uczyniliście”. Mateusza 25,45. “Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym”. 1 Koryntian 6,19-20. “Nie należycie też do siebie”, macie więc obowiązek oddawać Bogu chwałę wszystkimi waszymi środkami, całym ciałem i całym duchem, które do Niego należą. “Drogoście bowiem kupieni”, nie za rzeczy przemijające, jakimi są srebro i złoto, lecz za bezcenną krew Chrystusa. Bóg oczekuje od nas zwrotu tych darów, które nam powierzył, aby pomagały w ratowaniu dusz. On dał swą krew, a od nas żąda srebra. Czy to nie na skutek Jego ubóstwa staliśmy się bogatymi? Czy odmówimy zgody na zwrócenie Mu własnych Jego darów?SS1 258.6