Potęga apetytu

Jedną z najsilniejszych pokus, z jaką człowiek musi się zetknąć, jest łakomstwo. Tajemniczy i dziwny związek zachodzi pomiędzy umysłem a ciałem. Są od siebie zależne. Głównym zadaniem naszego życia powinno być dążenie do zachowania ciała w zdrowiu i do rozwijania jego tężyzny, ażeby każda część tej żywej maszynerii dobrze funkcjonowała harmonijnie współpracując z pozostałymi organami. Zaniedbywanie ciała jest zaniedbywaniem ducha. Nie służy to chwale Boga, gdy Jego dzieci mają schorowane ciała i osłabionego ducha. Folgowanie smakowi i gustom kosztem zdrowia jest występnym nadużywaniem wrażliwości zmysłów. Kto pozwala sobie na jakiekolwiek nieumiarkowanie czy to w jedzeniu, czy piciu, trwoni siły fizyczne i osłabia ducha. Odczuje skutki naruszenia praw natury.SS1 292.2

Zbawiciel świata wiedział, że zaspokajanie nadmiernej chęci jedzenia pociąga za sobą ułomność fizyczną i tak przytępia zdolność odczuwania, że nie odróżnia się już rzeczy wiecznych i świętych od małych i pospolitych. Chrystus wiedział, że świat oddał się obżarstwu i że nałóg ten niszczy siły moralne człowieka. Skoro nałóg przejadania się tak silnie ciąży nad ludźmi, że aby złamać jego moc Syn Boży — dla dobra człowieka — zmuszony był pościć prawie sześć tygodni, to jakiż wysiłek czeka chrześcijanina? Ileż musi on zdziałać, by zwyciężyć tak, jak zwyciężył Chrystus! Siła pokusy zaspokojenia nienormalnej chęci jedzenia da się jedynie zmierzyć z niewyrażalną męką Chrystusa w czasie owego długotrwałego postu na pustyni.SS1 292.3

Chrystus wiedział, że chcąc skutecznie przeprowadzić plan zbawienia, musi zacząć dzieło odkupienia człowieka od tego, od czego zaczął się upadek człowieka. Adam zgrzeszył pod wpływem łakomstwa. Ażeby wbić człowiekowi w pamięć jego powinność posłuszeństwa wobec prawa Bożego, Chrystus rozpoczął swą pracę odkupienia od przekształcenia wrodzonych nawyków człowieka. Upadek cnót i degeneracja rodu ludzkiego są głównie wynikiem ulegania nienaturalnej chęci jedzenia.SS1 292.4

Na wszystkich nas ciąży poważna odpowiedzialność — szczególnie zaś na kaznodziejach nauczających prawdy — za zwyciężenie pokusy obżarstwa. Użyteczność kaznodziejów byłaby o wiele większa, gdyby panowali nad swymi pożądliwościami i namiętnościami. Umysłowe i moralne siły byłyby o wiele większe, gdyby udało się połączyć pracę umysłową z pracą fizyczną. Umiarkowanie we wszystkim, połączone z umysłową i fizyczną aktywnością, pozwoli zdziałać i osiągnąć daleko więcej, pozwoli zachować bystrość umysłu. Jeżeli sami obiorą taką drogę, myśli ich i słowa będą płynąć daleko swobodniej, przemówienia ich będą ożywiać, a słuchacze znajdą się pod głębszym i silniejszym wpływem.SS1 293.1