Obowiązek wobec ubogich

Często padają pytania dotyczące naszego obowiązku wobec ubogich, którzy przyjęli trójanielskie poselstwo. Długośmy się zastanawiali nad tym, jak w sposób taktowny możemy pomóc ubogim rodzinom zachowującym sobotę w rozwiązaniu ich ciężkiej sytuacji. Podczas mego pobytu w Roosevelt, Nowy Jork, dnia 3 sierpnia 1861 roku ukazano mi coś niecoś o postępowaniu wobec ubogich.SS1 69.2

Bóg nie żąda od naszych braci, by troszczyli się o każdą ubogą rodzinę, która przyjęła poselstwo. Gdyby tak czyniono, kaznodzieje musieliby zaprzestać opracowywania nowych terenów, ponieważ fundusze by na to nie wystarczyły. Wielu jest samych winnych swemu ubóstwu, nie znają bowiem wytrwałości, pilności, oszczędności. Nie potrafią w sposób właściwy używać swoich pieniędzy. Gdyby otrzymali pomoc, nie byłoby to dla nich najlepsze. Niektórzy zawsze będą ubogimi. Nawet gdyby im stworzono najlepsze warunki, niewiele by to pomogło, ponieważ roztrwonią wszystko, co im się powierzy, obojętnie, mało czy dużo.SS1 69.3

Niektórzy w ogóle nic nie wiedzą o wyrzeczeniu się czegokolwiek ani o oszczędności, o życiu bez długów, a tym bardziej o powinności odłożenia trochę pieniędzy na gorsze czasy. Gdyby Kościół pomagał takim jednostkom, zamiast pozostawić ich samym sobie, szkodziłby im w końcu.SS1 69.4

Oglądaliby się zawsze na Kościół, oczekując od niego pomocy. Nie nauczywszy się opierać na własnej pomysłowości, nie potrafią wyrzec się czegokolwiek, nie rozumieją oszczędności, ponieważ są należycie zaopatrywani. Kiedy nie otrzymują stałej pomocy, szatan kusi ich, stają się zazdrośni i krytyczni wobec braci obawiając się, że właśnie oni mogą nie spełnić wobec nich swoich obowiązków. Tymczasem ten błąd my sami popełniamy. Mylimy się pomagając takim osobom, gdyż nie są to ubodzy Pańscy.SS1 70.1

Wskazówki udzielone w Słowie Bożym w odniesieniu do sprawy pomagania ubogim nie dotyczą takich przypadków. Chodzi tu o wszystkich nieszczęśliwych, dotkniętych przez los. Bóg w swej opatrzności zsyła udrękę na poszczególne jednostki, ażeby innych doświadczyć i wypróbować. Wdowy, sieroty, chorzy znajdujący się w zborze mają być błogosławieństwem dla niego. Są oni częścią zespołu tych instrumentów, które Bóg wybrał, by rozwijać prawdziwy charakter wyznawców Chrystusa, powołując ich do ćwiczenia się w tych cechach charakteru, jakie objawił nasz pełen współczucia Odkupiciel.SS1 70.2