Bogactwa prawdziwe i nieprawdziwe

“Jeśli tedy światło, która jest w tobie, ciemnością jest, sama ciemność jakaż będzie?” Mateusza 6,23. W rozwoju takich ludzi był czas, w którym dano im światło, a ponieważ nie strzegli go, stało się ono ciemnością. Anioł rzekł: “Nie możecie skarbów ziemskich w takim stopniu miłować, jak prawdziwe bogactwa nieba”.SS1 94.2

Kiedy młody człowiek przystąpił do Jezusa i zapytał: “Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby osiągnąć żywot wieczny?” (Mateusza 19,16), Jezus dał mu do wyboru: podzielić się swymi bogactwami z biednymi i posiąść życie wieczne, albo zachować bogactwa i utracić prawo do nieśmiertelności. Bogactwa ziemskie miały dla młodzieńca, niestety, większą wartość niż skarb nieba. Nakaz podzielenia się swym majątkiem z biednymi, aby stać się wyznawcą Chrystusowym i posiąść życie wieczne, stłumił jego pragnienie tak, że odszedł w smutku i żalu.SS1 94.3

Ci, których w duchu widziałam, jak dążyli do korony ziemskiej, zachowywali się jak szaleni. Chwytali się wszelkich możliwych do pomyślenia środków, byleby tylko zdobyć jakąś własność na ziemi. Ich zachowanie staje się chorobliwe na tym punkcie. Wszystkie swe myśli i całą energię zużytkowują na zdobycie bogactw ziemskich. Nie uznają prawa innych, uciskają ubogich i obcinają dniówki robotnikom. Gdyby mogli powiększyć stan swego posiadania, uzyskać przywileje kosztem biedniejszych, nie zawahaliby się ani na chwilę przed uciskaniem słabszych materialnie, nawet gdyby doprowadzili ich do żebractwa.SS1 94.4

Właśnie ludzie, których głowy z wiekiem osiwiały, a troski wyżłobiły bruzdy na twarzach, chciwie sięgają po skarby korony, choć już niewiele lat życia im pozostaje. Mimo to gorliwie zabiegają o zabezpieczenie swoich skarbów ziemskich. Im bliżej grobu, z tym większym lękiem drżą o swe skarby. Nawet nie pomagają krewnym. Pozwalają, by członkowie ich rodzin pracowali ponad siły, by zarobić trochę pieniędzy. Nie używają swojej własności ani dla dobra własnego, ani innych osób. Dość im wiedzieć, że są bogatymi. Gdy przedstawia się im obowiązek zaspokajania potrzeb dzieła Bożego i wspierania biednych, są zakłopotani. Z zadowoleniem przyjęliby kiedyś dar życia wiecznego, ale nie są przygotowani na podjęcie jakiegokolwiek wysiłku, gdyż jest to dla nich zbyt trudna rzecz. Abraham nie chciał oszczędzić nawet własnego syna. W posłuszeństwie wobec Boga zdolny był ofiarować dziecię obietnicy łatwiej, niż wielu zgodziłoby się ofiarować cokolwiek ze swych ziemskich majętności.SS1 95.1

Bolesną rzeczą było widzieć tych, którzy powinni dojrzewać do chwały i codziennie być bliższymi nieśmiertelności, jak wytężają wszystkie siły, by zachować swe ziemskie skarby. Tacy — widziałam — nie potrafili docenić wartości skarbu niebiańskiego. Silne przywiązanie do spraw ziemskich kierowało ich poczynaniami, które świadczyły, że nie umieją docenić wiecznego dziedzictwa, nie potrafią zdobyć się na jakąkolwiek ofiarę. Młodzieniec zachowywał przykazania Boże, a jednak Pan powiedział, że brak mu jednej rzeczy. Pragnął życia wiecznego, ale większą wartość miał dla niego majątek. Wielu oszukuje samych siebie. Nie szukają prawdy jak ukrytego skarbu. Nie używają swych sił według najlepszej wiedzy i sumienia, i umysł, który mogłoby oświecić światło niebios, gnębi troska i niepokój. “Ale troski tego wieku i ułuda bogactw i pożądanie innych rzeczy owładają nimi i zaduszają słowo, tak iż plonu nie wydaje”. Marka 4,19. “Tacy — rzekł anioł — nie będą mogli się usprawiedliwić”. Widziałam, że stopniowo światło od nich odstępuje; nie chcą zrozumieć poważnych, pełnych znaczenia prawd odnoszących się do czasu obecnego, sądzą, że obejdą się bez tego zrozumienia. Światło zgasło całkowicie, oni zaś potykali się w ciemności.SS1 95.2