Loading...
Larger font
Smaller font
Copy
Print
Contents
Ze skarbnicy świadectw I - Contents
  • Results
  • Related
  • Featured
No results found for: "".
  • Weighted Relevancy
  • Content Sequence
  • Relevancy
  • Earliest First
  • Latest First
    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents

    To nie ciężkie brzemię

    Niektórzy uważają dziesięcinę za jedno z najbardziej surowych praw krępujących Hebrajczyków. W żadnym przypadku nie było ono brzemieniem dla serca chętnego i miłującego Boga. Było ciężarem tylko wtedy, gdy egoistyczna natura, zatrzymując dary, stała się tak twarda, że ludzie tracili z oczu wieczne dobro i cenili swoje ziemskie skarby bardziej niż wartość dusz ludzkich. Już starożytny Izrael miał wielki obowiązek do spełnienia. W dniach dzisiejszych ciążą na ludzie Bożym daleko większe i bardziej naglące potrzeby niż w dniach Izraela starodawnego. Musi on wykonać ogromną i doniosłą pracę w niezmiernie krótkim czasie. Bóg nigdy nie dozwalał, by system dziesięcin miał małe uznanie u ludu.SS1 263.4

    Na odwrót, postanowił, że duch ofiarności ma się rozszerzać i pogłębiać, by móc zakończyć dzieło Boże na ziemi.SS1 264.1

    Z systematycznego dawania nie powinna zrodzić się metoda przymusu. Tylko dobrowolne ofiary przyjemne są Bogu i tylko takie Bóg przyjmuje. Prawdziwa dobroczynność chrześcijańska wypływa ze źródła wdzięcznej miłości. Miłość do Chrystusa nie może istnieć bez równoległej miłości do tych, dla których zbawienia przyszedł On na świat. Miłość do Chrystusa musi być zasadą bytu, musi rządzić wszystkimi uczuciami i wskazywać kierunek wszystkim siłom człowieka. Zrozumienie odkupienia powinno poruszyć wszystkie dobre uczucia, jeśli są one w sercu człowieka, i wywołać ofiarność. Nie będą wtedy potrzebne wzruszające apele, by przełamać samolubstwo i wyrwać dzieci Boże z gnuśności, a skłonić do składania dobrowolnych ofiar dla wielkiej sprawy prawdy.SS1 264.2

    Jezus kupił nas za niezmierzoną ofiarę. Wszystkie nasze umiejętności i cały nasz wpływ faktycznie należą do Zbawiciela i powinny być poświęcone Jego służbie. Czyniąc tak, okazujemy naszą wdzięczność za to, że Chrystus swą bezcenną krwią wykupił nas z niewoli grzechu. Zbawiciel ustawicznie pracuje dla nas. Wstąpił do nieba i prosi, wstawia się za tych, których odkupił swoją krwią. Przedstawia Ojcu swą mękę na krzyżu. Podnosi przebite dłonie i oręduje za swoim Kościołem, aby nie wpadł w pokuszenie.SS1 264.3

    Gdybyśmy potrafili zrozumieć wspaniałość dzieła Zbawiciela dokonanego dla naszego zbawienia, to rozgorzałaby w naszych sercach miłość głęboka i gorąca, a własna obojętność i bezduszność zaniepokoiłyby nas. Całkowite oddanie i dobroczynność, wypływające z wdzięcznej miłości, otoczą najmniejszy dar, dobrowolną ofiarę, wonią Boską, czyniąc ten dar darem o bezcennej wartości. Gdyśmy z ochotą sami dobrowolnie wcześniej ofiarowali to, co mieliśmy do oddania Zbawicielowi, choćby to było dla nas najcenniejsze, to jeżeli uznajemy nasz dług wdzięczności wobec Boga takim, jakim rzeczywiście jest, to wszystko, co możemy Mu ofiarować, wyda nam się niewystarczające i nikłe. Lecz aniołowie przyjmą te ofiary, które wydają się nam splamione i nędzne, i przedstawiają je przed tronem Bożym jako ofiary przyjemne Panu i Pan je przyjmie.SS1 264.4

    My, wyznawcy Chrystusa, nie uświadamiamy sobie prawdziwego swego położenia. Nie mamy właściwego zrozumienia naszej odpowiedzialności najemnych sług Chrystusa. Uzyskał On dla nas zapłatę swym pełnym cierpienia życiem i przelaniem swojej krwi, by związać nas z sobą dobrowolną służbą dla Niego. Wszystkie dobre dary, które posiadamy, są wypożyczone od naszego Zbawiciela. On uczynił nas swoimi szafarzami. Nasze najmniejsze ofiary, najskromniejsze służby, złożone w duchu wiary i miłości, mogą być świętymi darami, służącymi pozyskiwaniu dusz dla służby naszego Mistrza i powiększeniu Jego chwały. Przyczynić się do szerzenia królestwa Chrystusowego — to powinno być jedynym pragnieniem wiernych. Ci, którzy własne przyjemności i zyski czynią główną treścią życia, nie są wiernymi szafarzami.SS1 264.5

    Ci, którzy zapierają się siebie, by czynić dobro innym ludziom, i którzy wszystko, co posiadają, i siebie samych poświęcają służbie Chrystusa, doświadczą szczęścia, którego na próżno szuka człowiek samolubny. Zbawiciel powiedział: “Tak więc każdy z was, który się nie wyrzeknie wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim”. Łukasza 14,33. Miłość “nie szuka swego”. Taki jest owoc tej bezinteresownej miłości i dobroczynności, który charakteryzował życie Chrystusa. Prawo Boże, wyryte w sercu, podporządkuje nasze własne sprawy sprawom wzniosłym i wiecznym.SS1 265.1

    Larger font
    Smaller font
    Copy
    Print
    Contents