Zgubiony grosz

Zgubiona srebrna moneta wyobrażała zbłąkanego, nie znajdującego dla siebie miejsca grzesznika.SS1 214.1

Wysiłki kobiety pragnącej znaleźć pieniądz są nauką dla wyznawców Chrystusa, lekcją nakazującą zająć się serdecznie zabłąkanymi, którzy zeszli ze ścieżki sprawiedliwości. Kobieta zapaliła świecę, by w pomieszczeniu było widno, a potem wymiotła cały dom i tak uważnie szukała, aż grosz ów znalazła.SS1 214.2

Przypowieść ta jednoznacznie ukazuje nasz chrześcijański obowiązek wobec ludzi, którzy potrzebują pomocy, ponieważ zboczyli z właściwej drogi i odstąpili od Boga. Zbłąkanych nie należy pozostawiać w ciemności i błędzie, trzeba wykorzystać każdą możliwą sposobność i użyć wszelkich dostępnych środków, by przywieść ich znowu do światła. Świecznik zapłonął. Z najżarliwszą modlitwą o światło niebieskie należy badać Słowo Boże według niewzruszonych punktów prawdy, ażeby móc zaspokoić potrzeby ludzi żyjących w mroku i niewierze, co więcej — argumenty Pisma Świętego, jego nagany, spostrzeżenia i słowa zachęty tak muszą wzmocnić chrześcijan, by mogli oni i zbłąkanych w końcu przekonać. Gniew Boży dotknie obojętnych i zwlekających, jeśli nie spełnią swego zadania.SS1 214.3

Gdy niewiasta znalazła zgubiony grosz, wezwała przyjaciół i sąsiadów mówiąc: “Weselcie się ze mną, gdyż znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Łukasza 15,9. Rzekł Jezus: “Taka, mówię wam, jest radość wśród aniołów Bożych nad jednym grzesznikiem, który się upamięta”. Łukasza 15,10. Aniołowie Boga radują się z powodu jednego grzesznika, który wyznaje swe błędy, pokutuje i wraca do społeczności braci; o ileż bardziej powinni się radować wyznawcy Chrystusa — którzy sami błądzą i codziennie, by żyć, potrzebują przebaczenia Bożego a także przebaczenia swych braci — z powrotu brata czy siostry, którzy, dawszy się zwieść szatanowi, obrali złą drogę i dużo przecierpieli, zanim wrócili.SS1 214.4

Zamiast unikać błądzących chrześcijańscy bracia powinni przebywać z nimi. Nie należy wypominać tym nieszczęśliwym, że pogrążyli się w mroku, natomiast należy zapalić własne światło, głębiej wnikać w łaskę Bożą i dążyć do jaśniejszego zrozumienia Pisma Świętego, by rozproszyć ciemności wokół ludzi pogrążonych w błędzie. A gdy braciom się uda i zbłąkany człowiek uświadomi sobie swój błąd, i zgodzi się pójść w ślad za światłem, wtedy powinno się go z radością powitać. Nie witajcie takich z wymówkami, jak gdybyście chcieli wpoić im na zawsze przeświadczenie o ich wyjątkowej grzeszności, będącej przyczyną waszej troski i uciążliwej dodatkowej pracy. Bezgrzeszni aniołowie Boży witają takie wydarzenia z radością, o ileż więc bardziej powinni radować się bracia i siostry, którzy również potrzebują współczucia, miłości i pomocy, gdy zbłądzą i gdy w mroku, jaki ich otacza, nie potrafią sami sobie pomóc.SS1 214.5