« چون داماد در آمدن تأخیر کرد، همگی خوابشان برد. در نیمه شب فریاد کسی شنیده شد که می گفت: داماد می آید، به پیشواز او بیایید. وقتی دختران این را شنیدند، همه برخاسته چراغهایشان را حاضر کردند » )متی ۲۵ : ۵- ۷(.DR 337.1

در تابستان سال ۱۸۴۴ ادونتیست ها اشتباه شمارش دوره های نبوی را کشف نمودند و بر موقعیتی صحیح موضع گرفتند. ۲٣۰۰ روز دانیال ۸: ۱۴ ، که همه ایمان داشتند که تا حدی به آمدن ثانی مسیح مربوط باشد، در پایان بهار سال ۱۸۴۴ چنین اندیشیده شد؛ ولی حال دیده شد که این دوره به پائیز همان سال امتداد یافته؛ و اذهان ادونتیست ها بر این نقطه از زمان به عنوان زمان ظهور خداوند متمرکز شد. اعان پیام این زمان گام دیگری در محقق شدن تمثیل مراسم ازدواج بود، که ادونتیست ها بطور وضوح کاربرد آن تمثیل را دیده بودند.DR 337.2

مانند تمثیل در نیمه شب فریادی شنیده شد که نزدیک شدن داماد را اعام می کرد، و همانگونه محقق گردید، در میانه راه بین بهار سال ۱۸۴۴ و پائیز سال ۱۸۴۴ ، وقتی که فرض شده بود که ۲٣۰۰ روز خاتمه می یابد، که بعد از آن به واقع یافتند که خاتمه می یابد، درست در آیه کلام مقدس چنان فریادی بلند شد: « داماد می آید، به پیشواز او بیایید.” DR 337.3

جنبش مانند موجی، زمین را فرا گرفت. از شهر به شهر، از روستا به روستا و به مناطق دوردست رفت تا این که مردم چشم انتظار خدا کام به حرکت ا در آمدند. پیش از این اعلانیه، افراط گرائی و تعصب ناپدید شد، مانند شبنم پیش از طلوع خورشید. ایمانداران باری دیگر جایگاه خود را یافتند، و امید و دلگرمی در قلب های آنان سرزنده شد.DR 338.1

کار عاری از آن تعصب ها بود که همیشه عیان می شد، خصوصاً در هنگامی که هیجان بشری بدون کنترل تاثیرات کلام و روح خدا همراه باشد. این شباهتِ ویژگی، مانند زمانهای تواضع و بازگشت به خدا بود که در میان اسرائیل کهن با پیام های ملامت از خادمین وی همراه بود. آن حامل ویژگی هایی بود که در هر عصری نشان از کار خدا داشت. خوشی خلسه آور کمی وجود داشت ولی در عوض تفتیش عمیق قلب، اقرار گناه، و رها کردن دنیا بود. آمادگی برای ملاقات با خداوند، بار سنگینی برای روح های آزرده بود. دعاهای ممتد و وقف و تقدیس شدن برای خدا مشاهده می شد.DR 338.2

فریاد نیمه شب، به مقدار زیادی با بحث ادامه نیافت، گرچه تائید کلام واضح و مسلم بود. در آنجا قدرت پیشرانی موجود بود که جان ها را به حرکت وا می داشت. شک و تردیدی وجود نداشت. در موقعیت ورود ظفرمندانه مسیح به اورشلیم، مردمی که از تمامی قسمت های سرزمین جمع شده بودند تا روزه بگیرند، به کوه زیتون هجوم بردند و هنگامی که به جماعتی پیوستند که عیسی را همراهی می کردند، آنان الهام آن زمان را یافتند و با دیگران همراه شده و فریاد زدند، « متبارک باد او که به نام خداوند می آید » )متی ۲۱ : ۹(. مشابه همان رفتار، ایماندارانی بودند که به جلسات ادونتیست هجوم بردند — برخی برای کنجکاوی، برخی تنها برای مسخره کردن — و قدرت متقاعد کننده با آن همراه بود، « بنگرید، داماد می آید! .”DR 338.3

در آن زمان ایمانی بود که دعاها اجابت می شد — ایمانی که برای اجر و پاداش حرمت قائل می شد. مانند بارش باران بر روی زمین تشنه، روح فیض بر جویندگان مشتاق نازل می شد. کسانی که در انتظار بودند که به زودی با رهایی دهنده خود رو در رو خواهند شد، مسرتی را حس کردند که غیرقابل توصیف بود.قدرت نرم کننده و مقهور کننده روح القدس قلب ها را ذوب کرد، هنگامی که موجی پس از موج دیگر از ج ل خدا بر ایمانداران وفادار رسید. اDR 338.4

با احتیاط و با جدیت، کسانی که پیام را دریافت نمودند به زمانی رسیدند که امید به دیدار با خداوند خود داشتند. هر صبح آنان حس می کردند که اولین وظیفه آنان این است تا شرایط پذیرفته شدن توسط خدا را تامین کنند. قلب آنان بطور نزدیکی متحد شده بود و بطور طیادی یکدل برای یکدیگر دعا می کردند.DR 339.1

تاخیر زمان

نا امید، ولی رها نشده