Ewa — kusicielką

Wreszcie Ewa sama zerwała owoc i jadła. Zdawało jej się przy tym, że czuje ożywiającą moc nowego i wyższego istnienia — była tak podniecona faktem spożycia zakazanego owocu. Nienaturalnie podekscytowana niosła w rękach pełno zakazanych owoców, szukając swego męża. Opowiedziała Adamowi o swej mądrej rozmowie z wężem i chciała go natychmiast zaprowadzić do drzewa wiadomości dobrego i złego. Zwierzyła mu się, że zjadła zakazany owoc i że zamiast śmierci odczuła dziwnie przyjemny i podniecający wpływ. Gdy tylko Ewa popełniła grzech nieposłuszeństwa, szatan mógł przez nią silnie oddziaływać na Adama.HZ 22.2

Widziałam, jak posmutniała twarz Adama. Był przestraszony i zdziwiony. Widać było, że toczył ze sobą walkę. Powiedział Ewie, że jest całkowicie pewny, iż to był wróg, przed którym ich przestrzegano, i będzie musiała umrzeć. Ewa zapewniała go jednak, że nie odczuwa żadnych złych następstw, a raczej bardzo przyjemny stan, i namawiała go, aby jadł.HZ 22.3

Adam zrozumiał, że jego towarzyszka przekroczyła jedyny zakaz, jaki ich obowiązywał, a który miał być sprawdzianem ich wierności i miłości. Ewa przekonywała, że słowa węża: “Na pewno nie umrzecie” muszą być prawdą, bo nie odczuła żadnej oznaki Bożego niezadowolenia. Przeciwnie — odczuła taką przyjemność, jaką jej zdaniem odczuwają aniołowie.HZ 22.4

Adam żałował, że Ewa go opuściła, lecz stało się. Będzie musiał się rozstać z tą, której obecność tak bardzo ukochał. Jak on to zniesie? Miłość do Ewy była wielka. W skrajnej rozpaczy zdecydował się podzielić jej los. Wmawiał sobie, że gdy Ewa — część jego samego — będzie umierać, nie zniesie rozłąki i umrze razem z nią. Takie rozumowanie było brakiem wiary w miłosiernego i dobrego Stwórcę. Adam nie pomyślał, że Bóg, który uczynił go z prochu ziemi jako żywą i piękną istotę i stworzył Ewę, którą mu dał za towarzyszkę, mógł zastąpić ją kimś innym.HZ 22.5

Poza tym, może słowa tego mądrego węża wcale nie były takie nieprawdziwe? Ewa stała przed nim nadal urocza i piękna, na pozór niewinna jak przed popełnieniem przestępstwa, i okazywała mu jeszcze większą i gorętszą miłość. Nie widział w niej żadnych oznak śmierci. Opowiedziała mu o błogim wpływie zjedzonego owocu i zapewniła o swej gorącej miłości. Adam zdecydował się więc również ponieść następstwa jej czynu. Sięgnął po owoc i zjadł go szybko. Podobnie jak Ewa nie odczuł żadnych złych następstw.HZ 22.6

Oboje przekroczyli zakaz dany dla wypróbowania ich wierności i miłości. Ewa tłumaczyła się, że wąż powiedział, iż żadnym sposobem nie umrą, że słowa jego muszą być prawdziwe, gdyż wcale nie odczuwa na sobie żadnego gniewu, a przeciwnie — błogość, która według niej musiała być także udziałem aniołów.HZ 23.1

Ewa była przekonana, że zdoła rozstrzygnąć między tym, co dobre, a tym, co złe. Złudna nadzieja zdobycia wyższego stanu poznania doprowadziła ją do uznania węża za szczególnego przyjaciela, bardzo interesującego się jej dobrem. Gdyby odszukała Adama i gdyby wspólnie przedłożyli Stwórcy słowa węża, natychmiast otrzymaliby pomoc i byliby uwolnieni od szatańskiej pokusy. Pan nie życzył sobie, by przyglądali się owocom drzewa poznania, bo w ten sposób narażali się na podstęp szatana. Bóg wiedział, że całkowicie bezpieczni będą tylko wtedy, gdy nie dotkną owocu.HZ 23.2