Rozdział 47 — Luter i reformacja

Wśród powołanych do wyprowadzenia Kościoła z ciemności papieskich na światło czystej wiary przodował Marcin Luter. Gorliwy, zapalony, pełen poświęcenia, nieznający żadnej bojaźni prócz Bożej, nieuznający innego fundamentu wiary prócz Pisma Świętego Luter był wielkim mężem swego czasu. Przez niego dokonał Bóg dzieła zreformowania Kościoła i oświecenia świata.HZ 209.1

Przeglądając bibliotekę uniwersytecką, Luter znalazł łacińską Biblię. Słyszał fragmenty ewangelii i Księgi Dziejów Apostolskich podczas nabożeństw publicznych i sądził, że to jest Słowo Boże. Po raz pierwszy ujrzał całą Biblię. Ze zgrozą i zdziwieniem przeglądał święte kartki, a jego serce zaczęło bić żywiej. Od czasu do czasu przerywał czytanie okrzykiem: “O, gdyby Bóg dał mi taką księgę na własność!”. Aniołowie stali u jego boku, a promienie światła płynące z nieba odkrywały przed jego umysłem skarby prawdy. Zawsze bał się obrazić Boga, a teraz opanowało go głębokie jak nigdy dotąd przekonanie, że jest grzesznikiem. Pragnął uwolnić się od grzechu i znaleźć spokój w Bogu, więc w końcu wstąpił do klasztoru i poświęcił się życiu zakonnemu.HZ 209.2

Każdą chwilę, jaką mógł zaoszczędzić w czasie codziennych obowiązków, przeznaczał na badanie Biblii. Wielokrotnie odmawiał sobie snu, często żałował czasu na spożycie skromnego posiłku. Ponad wszystko rozkoszował się studiowaniem Słowa Bożego. Znalazł Biblię przykutą łańcuchem do muru klasztornego i często przychodził ją czytać.HZ 209.3

Luter przyjął święcenia kapłańskie i został powołany na katedrę teologii Uniwersytetu w Wittenberdze. Tutaj zajmował się studiowaniem Pisma Świętego w językach oryginalnych. Rozpoczął wykłady — psalmy, ewangelie i listy stały się zrozumiałe dla rzeszy radosnych słuchaczy. Był niezwykle biegły w Piśmie Świętym, spoczywała na nim łaska Boża. Jego wymowa ujmowała słuchających. Jasność i moc, z jaką wykładał prawdę, przekonywały umysły, a głęboki zapał wzruszał serca.HZ 209.4