Woda ze skały

Po przejściu Pustyni Synajskiej Izraelici stanęli obozem w Refidim, gdzie nie było wody do picia. “I spierał się lud z Mojżeszem, mówiąc: Dajcie nam wody do picia! Mojżesz im odpowiedział: Dlaczego spieracie się ze mną? Dlaczego kusicie Pana? Ale lud tam miał pragnienie i szemrał przeciw Mojżeszowi, mówiąc: Czy dlatego wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby przyprawić nas i dzieci nasze i dobytek nasz o śmierć z pragnienia? I wołał Mojżesz do Pana, mówiąc: Co mam począć z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienują mnie. I rzekł Pan do Mojżesza: Przejdź się przed ludem i weź z sobą kilku ze starszych Izraela. Weź także do ręki laskę swoją, którą uderzyłeś Nil, i idź! Oto Ja stanę przed tobą na skale, tam na Horebie, a ty uderzysz w skałę i wytryśnie z niej woda, i lud będzie pił. Mojżesz uczynił tak na oczach starszych Izraela. I nazwał to miejsce Massa i Meriba, ponieważ synowie izraelscy, spierali się tam i kusili Pana, mówiąc: Czy jest Pan pośród nas, czy nie?” 2 Mojżeszowa 17,2-7.HZ 79.2

Bóg tak pokierował wydarzeniami, że Izraelici stanęli obozem w miejscu bez wody. Tutaj chciał ich doświadczyć, czy w strapieniu swym zwrócą się do Niego, czy też będą szemrać, jak to czynili poprzednio. Widząc, co Bóg już dla nich uczynił w okresie cudownego oswobodzenia, powinni byli wiedzieć, że nie pozwoli im zginąć z pragnienia — przecież obiecał wziąć ich sobie na własność. Zamiast jednak błagać Pana w pokorze, by zaspokoił ich potrzeby, szemrali przeciw Mojżeszowi i od niego żądali wody.HZ 79.3

Bóg bezustannie w cudowny sposób okazywał im swą moc, by wreszcie zrozumieli, że wszystkie dobrodziejstwa pochodzą od Niego i że mogą z nich korzystać lub nie, według własnej woli. Czasem docierało to do ich serc i korzyli się wtedy przed Panem, lecz gdy przychodziły pragnienie lub głód, zrzucali winę na Mojżesza — sugerowali, że porzucili Egipt, aby sprawić mu przyjemność. Mojżesz martwił się tym uporczywym szemraniem. Pytał Pana, co ma czynić, gdyż lud gotów jest go ukamienować. Pan kazał mu pójść i uderzyć laską w skałę, nad którą spoczywał obłok Jego chwały. “Rozłupał skały na pustyni i napoił ich obficie jakby głębiami wód. Sprawił, że strumienie trysnęły ze skały i wody spływały jak rzeki”. Psalmów 78,15-16.HZ 79.4

Mojżesz wprawdzie uderzył w skałę, lecz to Chrystus stojący przy nim sprawił, że z kamienia popłynęła woda. Spragniony lud kusił Pana, mówiąc: “Jeżeli Bóg przyprowadził nas tutaj, dlaczego nie daje nam wody ani chleba?” To jeżeli wyrażało zdrożne niedowiarstwo, Mojżesz obawiał się więc, że Bóg ukarze Izraelitów za złośliwe szemranie. Pan doświadczał lud, który jednak nie wytrzymał próby. Szemrał, gdy nie miał pożywienia i wody, i narzekał na Mojżesza. To z powodu niedowiarstwa Izraelitów Bóg dopuścił, aby ich wrogowie wszczęli walkę. W ten sposób pokazał ludowi, skąd pochodzi jego moc i siła.HZ 79.5