Rozdział 30 — Zmartwychwstanie Jezusa

W sobotę uczniowie odpoczywali pogrążeni w smutku. Śmierć zabrała Pana. Jezus, Król chwały, leżał w grobie. Gdy zbliżała się noc, Żydzi postawili straże, by strzegły miejsca spoczynku Zbawiciela. Niewidzialni aniołowie unosili się nad grobem. Noc mijała powoli. Choć było jeszcze ciemno, aniołowie już wiedzieli, że nadchodzi czas uwolnienia umiłowanego Syna Bożego, umiłowanego Wodza. Gdy z głębokim wzruszeniem oczekiwali na chwilę Jego triumfu, z nieba nadleciał potężny anioł. Oblicze anioła było niczym błyskawica, szaty białe jak śnieg. Światłość bijąca z jego postaci rozproszyła ciemności i posłańcy szatana roszczący pretensje do ciała Jezusowego pierzchli w popłochu, uciekając przed chwałą Bożego anioła. Jeden z aniołów — świadek upokorzenia Jezusa czuwający nad miejscem Jego spoczynku — przyłączył się do anioła przybyłego z nieba i obaj poszli do grobu. Grunt się zachwiał — nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi.HZ 140.1

Strach zdjął strażników. Gdzie podziała się ich moc zatrzymania ciała Jezusowego? Gdy wokół zajaśniał anielski blask silniejszy od słońca, zapomnieli o swym obowiązku i o tym, że uczniowie mogą wykraść ciało Ukrzyżowanego. Jak martwi padli na ziemię. Jeden z aniołów odsunął kamień zamykający wejście do grobu i usiadł na nim. Drugi wszedł do grobu i rozwiązał płótno owinięte wokół głowy Jezusa.HZ 140.2