Czas zwłoki

Gdy rok 1843 minął i przyjście Jezusa nie nastąpiło, oczekujących z wiarą na Jego powrót ogarnęły na pewien czas zwątpienie i niepokój. Mimo rozczarowania wielu ludzi w dalszym ciągu badało Pismo Święte, sprawdzając ponownie podstawy swej wiary i studiując sumiennie proroctwa celem otrzymania dalszego światła. Świadectwo Biblii popierające ich stanowisko zdawało się być jasne i przekonujące. Nieomylne znaki wskazywały, że przyjście Chrystusa powinno być bliskie. Wierzący nie potrafili wyjaśnić swego rozczarowania, byli jednak pewni, że w minionych doświadczeniach Bóg był z nimi.HZ 224.4

Wiarę ich wzmocniły wyraźne jednoznaczne teksty Pisma Świętego, przewidujące także czas zwłoki. Już w roku 1842 Duch Boży pobudził Karola Fitcha do sporządzenia proroczej karty, którą adwentyści powszechnie uważali za wypełnienie nakazu danego prorokowi Habakukowi: “Zapisz to, co widziałeś, i wyryj to na tablicach”. Nikt nie dopatrzył się wtedy okresu zwłoki zaznaczonego w tym samym proroctwie. Gdy doszło do rozczarowania, zrozumiano pełne znaczenie tego tekstu. Prorok mówi: “Zapisz to, co widziałeś, i wyryj to na tablicach, aby to można szybko przeczytać. Gdyż widzenie dotyczy oznaczonego czasu i wypełni się niezawodnie. Jeżeli się odwleka, wyczekuj go, gdyż na pewno się spełni, nie opóźni się”. Habakuka 2,2-3.HZ 224.5

Ludzie oczekujący Pana cieszyli się, że Ten, który zna koniec na początku, przed wiekami przewidział ich rozczarowanie i zostawił słowo zachęty i nadziei. Gdyby nie teksty Pisma Świętego potwierdzające, że znajdują się na właściwej drodze, ich wiara by się załamała.HZ 225.1

W podobieństwie o dziesięciu pannach z 25. rozdziału Ewangelii Mateusza doświadczenie adwentystów zostało przedstawione w nawiązaniu do uroczystości weselnych na Wschodzie. “Wtedy podobne będzie Królestwo Niebios do dziesięciu panien, które wziąwszy lampy swoje, wyszły na spotkanie oblubieńca. (...) A gdy oblubieniec długo nie nadchodził, zdrzemnęły się wszystkie i zasnęły”. Mateusza 25,1-5.HZ 225.2

Szeroko rozpowszechniony ruch pierwszego poselstwa odpowiadał wyjściu panien na powitanie oblubieńca, podczas gdy koniec czasu oczekiwania, rozczarowanie i zwłoka były przedstawione przez jego zwlekanie z przybyciem. Gdy minął oznaczony czas, a Pan nie przyszedł, prawdziwych wierzących nadal jednoczyła wiara, że koniec wszystkich rzeczy jest blisko. Wkrótce okazało się, że stracili swą gorliwość i poświęcenie — opanował ich stan nazwany w podobieństwie snem, któremu uległy czekające panny.HZ 225.3

W tym czasie zaczął się rodzić fanatyzm. Niektórzy, zdawałoby się gorliwi wyznawcy poselstwa, odrzucili Słowo Boże jako jedynego i nieomylnego przewodnika. Twierdząc, że są prowadzeni Duchem Świętym, poddali się całkowicie własnemu uczuciu, wrażeniu i wyobraźni. W fanatycznej gorliwości potępiali wszystkich, którzy nie chcieli uznać ich kierunku. Postawa ta nie znalazła uznania u większości adwentystów, a mimo to zaszkodziła prawdzie.HZ 225.4

Głoszenie pierwszego poselstwa w 1843 roku i krzyk o północy — wołanie w 1844 roku — miały za wyraźny cel usunięcie fanatyzmu i niezgody. Biorący udział w tym poważnym ruchu żyli ze sobą w zgodzie, a ich serca były pełne miłości do Jezusa, którego spodziewali się rychło ujrzeć. Jedność wiary i błogosławionej nadziei wznosiły wierzących ponad ludzkie wpływy i stały się tarczą przeciw pokusom szatana.HZ 225.5