Pierwsza śmierć

Gdy Abel usprawiedliwia postępowanie Boga, Kain poddaje się złości. Jego gniew rośnie i zwraca się przeciwko Ablowi. W końcu Kain zabija brata. Bóg pyta Kaina, gdzie jest Abel, a ten ucieka się do kłamstwa: “Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?” 1 Mojżeszowa 4,9. Bóg oznajmia Kainowi, że wie o jego grzechu, że zna każdy czyn człowieka, a nawet myśli serca. “Głos krwi brata twego woła do mnie z ziemi. Bądź więc teraz przeklęty na ziemi, która rozwarła paszczę swoją, aby przyjąć z ręki twojej krew brata twego. Gdy będziesz uprawiał rolę, nie da ci już plonu swego. Będziesz tułaczem i wędrowcem na ziemi”. 1 Mojżeszowa 4,10-12.HZ 33.2

Początkowo przekleństwo tylko lekko dotknęło ziemię, jednak potem spoczęło na niej z podwójną siłą.HZ 33.3

Abel i Kain przedstawiają dwie grupy ludzi: sprawiedliwych i grzeszników. Taki stan ludzkości istnieć będzie aż do powtórnego przyjścia Chrystusa. Kain, który zabija Abla, przedstawia grzeszników, którzy będą zazdrościli sprawiedliwym i będą ich nienawidzić za to, że są lepsi. Będą prześladować i wydawać na śmierć tylko dlatego, że ich dobre uczynki potępiają grzeszny sposób życia bezbożnych.HZ 33.4

Życie Adama było pełne smutku, upokorzenia i ustawicznej pokuty. Ucząc dzieci i wnuki bojaźni Pańskiej, często słyszał gorzkie wymówki za popełniony grzech, który sprowadził tyle nieszczęścia na całe potomstwo. Gdy opuścił piękny raj, myśl, że będzie musiał umrzeć, przejmowała go lękiem. Uważał śmierć za okropne nieszczęście. Po raz pierwszy poznał tę straszną rzeczywistość, gdy jego własny syn zabił brata. Pozbawiony syna Abla, patrząc na Kaina mordercę oraz pamiętając o przekleństwie, jakie Bóg nad nim wypowiedział, Adam czynił sobie gorzkie wyrzuty za swe wielkie przestępstwo i błagał Boga o przebaczenie w imię obiecanej ofiary. Głęboko odczuwał gniew Boży za swój zły czyn popełniony w raju. Był świadkiem powszechnego zepsucia, które w końcu doprowadziło do zniszczenia mieszkańców ziemi przez potop. Wyrok śmierci wydany na niego przez Stwórcę początkowo wydawał się mu okropny, ale później, kiedy Adam przeżył kilkaset lat i pomyślał, że nędzne życie miałoby się nie kończyć — śmierć ujrzał jako sprawiedliwość i miłosierdzie.HZ 33.5

Gdy w opadaniu liści i więdnięciu kwiatów Adam zauważył pierwsze oznaki zamierania przyrody, płakał o wiele żałośniej niż ludzie, którzy dziś opłakują swoich umarłych. Więdnące kwiaty nie wywołały jeszcze tak głębokiego smutku jak widok smukłych, szlachetnych drzew zrzucających liście i obumierających. Przed oczami Adama stanął obraz powszechnego zniszczenia wspaniałej przyrody, jaką Bóg stworzył dla szczególnego dobra ludzi.HZ 34.1

Swoim dzieciom i ich potomstwu aż do dziesiątego pokolenia opisywał doskonałość dawnej rajskiej ojczyzny, potem swój upadek, jego straszne następstwo i ogrom smutku, jaki spadł na niego na skutek nieporozumienia we własnej rodzinie, zakończonego śmiercią Abla. Opowiadał o cierpieniach, przez jakie prowadził go Bóg, by zrozumiał konieczność ścisłego przestrzegania prawa. Objaśnił, że grzech zostanie ukarany bez względu na to, jaką przybierze formę. Prosił, by okazywali Bogu posłuszeństwo, i obiecywał, że Pan będzie obchodził się z nimi łaskawie, jeśli Go będą miłować i słuchać.HZ 34.2

Aniołowie zachowali łączność z Adamem i po jego upadku informowali go o planie zbawienia i o ratunku dla rodzaju ludzkiego. Mimo że między Bogiem a człowiekiem nastąpił straszny rozdział, Bóg zaradził temu przez ofiarowanie umiłowanego Syna dla zbawienia ludzkości. Ale tę nadzieję człowiek będzie mógł mieć tylko wtedy, kiedy będzie prowadził życie prawdziwej pokuty i wierzył w obiecanego Zbawiciela. Wszyscy, którzy w ten sposób przyjmą Chrystusa jako swego jedynego Odkupiciela, będą z powrotem dopuszczeni do łaski Bożej przez zasługi Jego Syna.HZ 34.3