Gjafmildi án djúpstœðrar meginreglu

Presturinn kann að vera sérstakt uppáhald hjá einhverjum auðugum manni, og vera má að hann gefi örlátlega. Þetta veitir prestinum ánægju, og hann hleður síðan lofi á gjafmildi þessa gefanda. Nafn hans er ef til vill heiðrað með því að það er birt á prenti, og samt kann þessi örláti gefandi að vera algerlega óverðugur þess heiðurs sem honum er sýndur.RR 114.2

Gjafmildi hans stafaði ekki af djúpstæðri lifandi meginreglu um að verða til góðs með efnum sínum, að efla málefni Guðs vegna þess að hann mæti það mikils, heldur af eigingjarnri hvöt, lönguninni til að vera álitinn gjafmildur. Vera má að hann hafi gefið af skyndihvöt og að gjafmildi hans byggist ekki á djúpstæðri meginreglu. Hann kann að hafa verið snortinn við að hlusta á áhrifamikinn sannleika sem hafi opnað veski hans um stundarsakir; samt hefur gjafmildi hans, þegar allt kemur til alls, enga dýpri hvöt. Hann gefur í stökkum; veski hans opnast skyndilega og lokast jafn tryggilega með skjótum hætti. Hann á ekkert hrós skilið, því hann er, í sérhverri merkingu þess orðs, nískur maður . . .RR 114.3

Slíkir munu vakna að lokum af hræðilegri sjálfsblekkingu. Þeir sem lofuðu skrykkjótta gjafmildi þeirra aðstoðuðu Satan við að blekkja þá og fá þá til að halda að þeir væru mjög gjafmildir, mjög fórnfúsir, þegar þeir í rauninni þekkja ekki fyrstu meginreglur gjafmildi og sjálfsfórnar. - 1 T 475. 476.RR 114.4